Wat mag je verwachten van onze ruitervakanties in de Verenigde Staten?
Het Wilde Westen – wie daaraan denkt, ziet cowboys galopperen over eindeloze prairies. Maar wie op de bonnefooi iets boekt bij zomaar een ranch, gaat een avontuur in stap tegemoet. Een paar tips voor wie de uitdaging ook in het rijden zoekt. Hoe dan ook wel eerst even uw handtekening zetten onder de vrijwaringsformulieren, die elke ranch aan zijn gasten overlegt. This is America!
Clint Eastwoodgevoel
“Ik heb een keer een trektocht gemaakt in Arizona. Dat was de hele weg stappen. Niet bepaald de droom die ik had met Clint Eastwood in de hoofdrol.” Hanne Oosthoek liet daarom de Verenigde Staten jaren links liggen als bestemming voor de paardrijvakanties die ze als het even kan twee keer per jaar maakt. Dus toen ze een paar jaar geleden op vakantie naar een ‘dude ranch’ in Wyoming ging, was dat met de nodige scepsis.
“Ik arriveerde op een sombere dag in september. In een huurauto reed ik over een eindeloze gravelweg door een kaal landschap. Hoe kan dat, dacht ik, ik ben op weg naar een ranch met koeien en paarden, maar er is geen gras te bekennen. Maar de ranch overtrof mijn verwachtingen. Alles voor de gasten: een lounge, een biljartkamer, een dining room, een veranda waar voor het avondeten de borrel werd geserveerd. Echt luxe, met goed eten, van eigen groente en vlees, een kingsize bed en een douche in een huisje voor mezelf. Na al die primitieve ritten die ik had gemaakt was dit precies waar ik aan toe was.”
Ook het paardrijden werd een succes. “Van te voren moest je vertellen wat je paardrijervaring was. Maar de allereerste dag werd dat wel even gecheckt. Er waren zo’n 35 gasten op de ranch, die naar niveau in vijf groepen werden opgedeeld. We moesten allemaal een rondje rijden om laten zien of we de verlichte zit beheersten, anders mocht je niet in galop. En in draf moest je licht rijden, maar dan wel om de twee stappen van been wisselen.”
Clint Eastwood? Verlichte zit en licht rijden in draf?
“Ja, toch kon ik daar het Clint Eastwoodgevoel krijgen. De routine was dat ’s ochtends de 120 paarden van de ranch in een grote stofwolk uit de bergen naar beneden kwamen. De eerste ochtend kreeg je er drie toegewezen: één voor ’s ochtends, één voor ’s middags en één voor de volgende ochtend. Zo rouleerde dat. Ze keken goed of het klikte met je paard en of je het naar je zin had. Ik heb niet meegemaakt dat er mensen meereden die het eigenlijk niet konden of die zaten te zeuren. ’s Ochtends gingen we de bergen in, dan stapten we veel. Maar ’s middags gingen we de vallei in en dan ging het sneller, laverend tussen de kniehoge struiken salie. Vooral de ‘ rollercoaster’ was een belevenis: zandafgravingen waar je tegenop galoppeerde, dan hup weer in galop naar beneden en de volgende helling weer op. Spectaculair! We deden het niet in rengalop, want dat is in Amerika niet toegestaan. Maar wel in een verdacht snelle handgalop”, zegt Hanne met een big smile.
Denk als een koe
“Hey cows, git up.” Deze aansporing volstaat, om de 71 Red Angus vleeskoeien met hun kalfjes naar de zomerwei in het zuiden van Montana te laten lopen. Een tocht van 70 kilometer hemelsbreed. Onder de Big Sky, die deze aan Canada grenzende staat beroemd heeft gemaakt, door grazige valleien met kabbelende riviertjes, over heuvelruggen en eindeloze vlaktes vol bossen salie. Drie lange dagen in het zadel voor het tiental cowboys en –girls dat de kudde begeleidt. De ene helft profs, de andere helft vakantiegangers. Hoe leer je Amerika beter kennen?
Na een paar uur in het comfortabele westernzadel, op de even comfortabele rug van mijn paard Charly, bedenk ik dat de principes van het veedrijven in wezen simpel zijn. We rijden in rustig tempo naast en achter de koeien. Zo stuwen we de kudde voort. Paarden lopen vaak sneller dan koeien, maar inhalen is verboden. Dan stoppen de koeien vooraan en gaat de vaart eruit. Ik hoef daar niet eens om te denken. Om zijn snelle stap te compenseren, last ervaren Charly onderweg kleine eetpauzes in. Dan zet hij zijn tanden in de wilde lupine en het prairiegras.
Gaan we over een smal en lastig begaanbaar pad, dan is de stoet koeien een lang lint. Loopt de route over een grasvlakte, dan waaiert de kudde uit. Moederkoe en kind blijven bij elkaar en als er een koe tegen de stroom in loopt, dan is ze op zoek naar haar kalf. Actie is eigenlijk alleen nodig als er een stelletje koeien afdwaalt of als er één uitbreekt. Vooral als het één van die koeien is die graag voorop lopen en door de andere, die liever achteraan sukkelen, worden beschouwd als gangmakers. Dan probeer je die met een omtrekkende beweging in snelle galop de pas af te snijden, zodat ze zich - teleurgesteld - weer aansluit bij de kudde. “Je moet denken als een koe. Waar zou die heen willen? Dat moet je voor zijn”, legt Wyoma, de eigenaresse van de working ranch waar ik te gast ben, uit.
De jaarlijkse tocht is op een maandagmiddag eind juni begonnen met het bijeendrijven van de kudde. Een aantal dieren moet gebrandmerkt worden. Er volgen een paar uurtjes intensief werken. De kalfjes zijn onwillig, niet elke worp met de lasso is raak en als het dier dan eenmaal op zijn zij ligt, moeten twee ruiters het vanuit het zadel in bedwang houden. Toch liggen we allemaal om half tien in onze koepeltentjes. Ruimschoots op tijd voor het ontbijt van pannenkoeken, gebakken eieren, wentelteefjes en koffie, dat om half zeven de volgende ochtend op het open vuur wordt klaargemaakt.
Dat wordt het ritme de komende dagen. Vroeg op, vroeg naar bed, onder een overweldigende sterrenhemel. En ook al zijn de slaapmatjes dun, is de wc een gat in de grond en beperkt de persoonlijke hygiëne zich tot tandenpoetsen met een bekertje water: dit is ongekende luxe.
Waar?
Het Wilde Westen ligt zoals te verwachten in het westen van de Verenigde Staten. De Rocky Mountains zijn de verbindende factor. Deze bergketen is meer dan 5000 kilometer lang, verbindt de staat Alaska in het uiterste noorden met New Mexico in het uiterste zuiden en doorsnijdt tien andere staten. De meeste ranches die paardrijvakanties aanbieden zijn in deze staten te vinden.
Wanneer?
Het hangt er een beetje vanaf waar u op uit bent, maar als het enigszins rond Onafhankelijkheidsdag, the fourth of July te plannen is… In Montana en Wyoming is dat een dag vol parades te paard en rodeo: schaaprijden voor de kinderen, de barrel race voor de cowgirls en bull riding voor de echte kerels.
Pioniers
De meeste ranches hebben hun wortels in de ‘Homestead Act’, die bijna 150 jaar geleden door de Amerikaanse president Abraham Lincoln werd afgekondigd. Aangemoedigd door die wet vestigden miljoenen pioniers zich in het westen. Als ze een onderkomen bouwden van zo’n 4 bij 4 meter en erin slaagden het vijf volle jaren te rooien op een stuk grond van maximaal 65 hectare (ongeveer honderd voetbalvelden), mochten ze zich eigenaar van het land noemen. Uiteindelijk zou maar 40 procent van de pioniers de strijd tegen droogte, ziekte, plagen, de elementen en eenzaamheid redden. Dat waren er nog altijd 1,6 miljoen.
Welke ranch?
Er zijn twee soorten ranches. De dude ranch richt zich op gasten die na het rijden wel wat comfort willen. De working ranch op degenen die het cowboyleven zo echt mogelijk willen meemaken. Er zijn ook ranches die van twee walletjes proberen te eten. Die hebben een aanbod dat onder beide trefwoorden past.
Dude ranch
In de tijd dat het Wilde Westen ontsloten werd, betekende ‘dude’ zoiets als watje. Maar die lading is er al lang af. Wat het nu betekent, is een beetje moeilijk te vertalen in hedendaags Nederlands. Het is een woord als makker, maat, vriend. Amicaal in ieder geval, en echt iets voor mannen onder mekaar. In ieder geval word je op een dude ranch in de watten gelegd als in een hotel. Op een dude ranch staan de vakantiegangers voorop, het boerenleven komt op de tweede plaats.
Working ranch
Voor de echte cowboyervaring moet je op de working ranch zijn. Daar worden de gasten ingepast in het boerenbedrijf. Gasten kunnen meehelpen met het verzorgen, bijeendrijven of van de ene wei naar de andere brengen van de koeien en de paarden. Oefenen met de lasso, de bull whip laten knallen à la Indiana Jones, de kunst van ‘cutting’ leren (een dier scheiden van de groep en apart zetten, dit alles te paard)– het hoort er allemaal bij.
Pack trip
Zowel de working ranches als de dude ranches bieden vaak de mogelijkheid om een meerdaagse ‘pack trip’ te maken. Op zo’n tocht worden bagage, kampeeruitrusting en eten op pakpaarden geladen en dan gaat het in ganzenpas naar een prachtige kampeerplek. Van daaruit worden dagtochten gemaakt. Soms wordt het kamp ook nog één of twee keer verplaatst. Wil je meer dan alleen tochten stap, informeer daar dan expliciet naar. (Tekst: Milja de Zwart)
Wil je meer informatie over een van deze ruitervakanties in de Verenigde Staten bel of mail ons en we helpen je verder.
